Garip ama dünyaya seni göstermek istemiyorum 
Ancak sana dünyayı göstermek istiyorum. 
Birilerinin hayali olmana ihtiyacım yok 
Hiçbir önemi yok kalabalığın içinde seni tanımalarının; 
Gözlerinin gün batımını yansıtmasını istiyorum 
Dünyanın her noktasından. 
Avuçlarındaki çizgileri istiyorum 
seninle alakalı kahinler kehanette bulunsun. 
Yine her şeyi unutmak istiyorum ve hatırlamak, 
hayatında ilk kez kaderinle tartışmamak. 
Martıların seslerine uyanmanı istiyorum,
İstanbul'dan baharatlar aroması kokusu ile
Ama asla özlemediğin 
Gitar ve deniz gürültüsü şarkısı altında. 
Büyülü gibisin. 
Garip ama senin hakkında övünmek istemiyorum. 
İlk önce seni çatımın altında saklamak istiyorum 
yaklaşan tüm yağmurlardan korumak. 
Belki de bu aşktır?

Kokun duruyor hala 
hayalin ile beraber 
Gözlerin gözlerimde 
ellerin ellerimde
Dudakların her an dudaklarımda
Sarılıp sana uyumanın huzuru var 
Gözlerimi her kapattığımda
Nasıl ayrı kalır ki 
senden bu gönül
Sevgin sevgime denk oldukça...

Bu yağmur, bu gri gökyüzü, 

Geçenlerin kasvetli yüzlerinden bile gri. 

Ve ruhumun coşması halinde bağırabilirim: 

Bu şehrin manevi havasını seviyorum! 

İçinde tarih yaşanmış ve yaşatılmış, 

Parlak kaderleri ve günleri ona gülümsüyor. 

Ve tabii ki, sadece burada çok pırıl pırıl 

Biraz uykulu Neva'nın pürüzsüzlüğü. 

Bu şehir her zaman uyanmaya yardım eder, 

Okuduğu günlerin tüm hatalarını anlamak için. 

Ve birinin tekrar uyanmasına yardım edecektir. 

Ama, birisi tekrar insanların akışında boğulacak.

Ama sen yoksun ortalıkta, 
Hem bu Eylül'de 
Hem Mayıs'ta, 
Yazmayı unutma bana 
Garip kelimelerinle. 
Hep gülümserim onlara 
Biliyorsun, 
Tamamen kaybolan kelimeler, 
Kimsenin kimseye yazmadığı 
Zamanla eriyip kaybolan, 
Sonbahar damlaları içinde yağmurun. 
Ama sen yoksun ortalıkta, 
Bana söz ver. 
Bu Eylül ayında kalacağına söz ver.