Raskolnikov uzaklaşırken düşünüyordu: Nerede okumuştum… ölüm cezasına çarptırılmış biri sehpaya çıkmadan bir saat önce şöyle söylüyor yada düşünüyordu: ‘Yüksek bir yerde, bir kayanın üzerinde, ancak iki ayağımı koyabileceğim kadar daracık bir yerde yaşayacak olsaydım, dört bir yanım uçurumlarla, okyanuslarla çevrili olsaydı, fırtınalar, zifiri karanlık olsaydı her yanım. Kimsecikler olmasaydı yanımda, o daracık yerde, öylece, binlerce yıl sonsuza dek yaşamak isterdim! Yaşayabilsem… yalnızca yaşayabilsem! Nasıl olursa olsun yaşasam!… Ne yaman bir gerçek! Tanrım, ne yüce bir gerçek bu!