KOPAMAYIŞLARINDAN ÖPEYİM

Sanki soldu yapraklar.

Yittik ve savrulduk.

Kim duymuş feryadımızı?

Fırtınada sessiz çığlıklar atmışız.

Ayrı yana savurmuş deniz dalgaları.

Sen kıyıya varmış soluksuz,

Bense kapılmışım bir alaboraya.

Özler oldum sana dair olmayı.

Seni sarmayı,sarmalamayı.

Bi kaç hoş tını kalmış senden geriye.

Birde yitik bi kaç satır yazı.

Şiirler adadık birbirimize.

Ve gittik.

Giden ben değildim aslında

Sen itmiştin bir uçurum kenarından.

Hala içim hoş,

Beni atarken denizlere,parmaklarını hissettim.

Kokun geldi burnuma.

O an bile seni sevdim.

Ölüm nefesimle çakışırken

Ben seni sevmek ile meşguldum.

Bir ağaca tutunmuş olsaydım şayet,kurtulurdum.

Kurtulmak ve nefes alış verişlere devam etmek.

Peki ya yaşamak için illa soğuk bir nefes mi gerek?

Sensiz meyvesiz bir ağaç,

Sensiz denizsiz bir liman.

Ben sensiz hiç bir şeyim.

Sen bensiz yoksun ve yitik.

Bir kaç satır kalsın sana dair.

Benden hallice ve dudaklarına dair.