İpsiz Sapsız Uçurtmalarıma..

düşlerime bağladığım uçurtmalarım vardı 

ipsiz sapsız bıraktığım

ipsizdiler, kimse kesemesin diye

umutlarım bitmesin diye..

sonra..

sonra sen girdin hayatıma

tüm uçurtmalarımı bağladım bir bir

yüreğine

ellerine

soluk alırken göğsünün inip kalkışına

ışıl ışıl bakan gözlerine

gözlerinde gördüğüm siluetime hatta.. 

bir baktım her şey sen

her yer sen

korktum,

ağladım,

saklandım..

kendimden kaçtım senden sonra

ama çanak çömlek bile patlamadı

nereye gidersem gideyim

ne yaparsam yapayım

beynimin kıvrımlarından sızdım durdum

her seferinde daha sancılı buldum

kendimi, sensizliği, senden artakalan beni ..

keşke..

demedim

diyemedim

çünkü sözümdün

“iyi ki”lerimdin

ve sözden dönmek bize yakışmazdı sevgili..

biz de üstümüze düşeni yaptık sustuk..

ben ve uçurtmalarım

yalnızlık kuyumuzun dibinde

sarıldık ve sustuk..

öylece..