Hayatı benden farklı olan insanları düşündüğüm zaman rahatlıyorum. Güne nasıl uyandıklarını düşünüyorum mesela. Gün ışığını kimi yatağından, kimi enkaz altından karşılıyor. Kimi bir banktan, kimi tanımadığı bir adamın ya da kadının yatağından karşılıyor olabilir. Belki bazıları pazarda mevsimlik sebze, meyve satıyordur ve akşam sesleri kısılıyordur. Bazı çocuklar tiner kokusundan kafayı bulup bunu artık hissetmiyordur bile belki. Benden başka insanlar da bir şeyler yaşıyorlar. Büyük şeyler yaşıyorlar, küçük şeyler yaşıyorlar, sıradan şeyler yaşıyorlar, iğrenç şeyler yaşıyorlar. Benden başka insanlar var ve bunu bilmek üstümden kocaman bir yük kaldırıyor. Olmayan bir yükü kaldırıyor aslında. Durup düşününce üstümde bir yük bulamıyorum. Yine de hep bir ağırlık var. Ölen insanlar var mesela. İnsanlar hep ölüyorlar. Bir sürü insan ölüyor. Ben de bir sürü insanım. Ben de öleceğim. Bunu düşünmek de beni rahatlatıyor mesela. Bazen biraz çabuk olmasını istesem de bir gün olacağına emin olduğum ve keyifle beklediğim tek şey bu herhalde. Ne boktan bir hayat anlayışım var benim.