” Merak etme, aklımdan çıktığın yok. “

               Kanama, olduğu yerden devam ediyordu. Kesintisiz. Dıştan, içe. Ve aklının bağlarındaki çardakta, yudumlarken soğuk kahvemi; Bağın tam ortasındaki o çardağın sahibi, aşığına gülüyor ve tüm kadınlığını kullanmasını gerektiren bir işi üstlenmek üzere yola çıkıyordu. Ancak böyle sevileceğini, heyecan yaşayacağını sanıyordu. Ben’se oturmuş çardağında, dönmesini bekliyordum. Umarsız. 

               Gece yarısını çoktan geçmiş vakit. Üşümüş hava. Yutmuş tüm yıldızları, gökyüzündeki kara. 

               ”

                 Mahir kalbimin bam telini okşayanın adı Kara.
                 Gece kara, gün kara, An’kara…
                 Bir vakit ara ;
                 Hatır gönder en tezinden.
                 Biraz olsun hatır’la.

                                                                                            “

               Tekerrüründen korkarım, aklının ardına düşebilme olasılığının; Vakitli vakitsiz özlemelerinin ve bir çocuk gibi ilgi beklemelerinin. Korkarım.