İnanmak

“Kabullenmek,
kendi mezarına toprak atmak gibidir bazen..”

Yapacaklarımıza inanmak bu hayattaki ilk önceliğimiz olmalıdır. Toplumun, hayatın, sistemin, ailenin, çevrenin oluşturduğu kalıba, onlar istedi diye girmemek bir bakış açısı, bir yaşam tarzı sunar bizlere. Kendi istediğimizi, yaşamak, yapmak, söylemek, konuşmak, yazmak istediklerimizi hayata geçirmek bizi bir birey kılabilir. Onun dışında girilen kalıplar bizi bir karınca sürüsündeki karıncadan farklı kılmaz. 

Hayat derin bir matematik içerir. Okullarda öğretilmeyen bir matematik. Binlerce denklem, binlerce bilinmeyen ve binlerce yol. Kendin için doğru yolu bulduğuna inandığın zaman işlemler ardı ardına yapılıverir. Artık farklısın ya da saçmasın orasını bilemeyiz lâkin sonunda kendine ait bir çizgi, bir yol çizmiş bulunuyorsun bu hayatta. 

İnanmak istediğim her şeye inandım bugüne kadar,
Sonunda öleceğimi, sonunda kanayacağımı bildiğim halde.
İstediğim her şeye inandım.
Birşeyleri elde etmeye çok yakın hissettiğimde de

Kaybettim..

En azından inandığım şeyler uğruna kaybettim. Denemedim dememek için.